Herb i flaga Wielkiej Brytanii

Królewski herb Wielkiej Brytanii noszony jest przez władców. Posługuje się nim administracja i rząd, umieszczając go na monetach i publicznych budynkach. W centrum znajdują się emblematy królewskie, oznaczające różne części państwa: trzy lwy Anglii, wspinający się lew Szkocji, harfa Irlandii.

Wygląd herbu

Jak w przypadku każdego narodowego symbolu tak i w herbie brytyjskim każdy element posiada przypisane mu znaczenie. Brytyjska tarcza herbowa podzielona jest na cztery części, a w każdej z nich znajduje się inna symbolika narodowa. Na dwóch narożnych polach znajdują się na czerwonym tle po trzy lwy symbolizujące Anglię. Na lewym górnym Czarny wspinający się lew na złotym tle. Dodatkowo pole otoczone jest czerwoną podwójną wstęgą zdobioną liliami. W ostatnim polu znajduje się irlandzka złota harfa na błękitnym tle. Tarczę podtrzymuje złoty lew Anglii i srebrny jednorożec Szkocji z koroną na szyi i łańcuchem. Otacza je napis Honi soit qui mal y pense (fr. 'Niech się wstydzi ten, kto widzi w tym coś złego'). Emblematy podtrzymuje lew Anglii i jednorożec Szkocji. Poniżej motto: Dieu et mon droit (fr. 'Bóg i moje prawo'). Dodawane do herbu rośliny symbolizują Wielką Brytanię: Anglię - róża, Szkocję - oset, Irlandię Północną - koniczyna. W herbie nie uwzględniono Walii, która jest częścią składową królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej.

Pochodzenie brytyjskiej flagi

Flaga Wielkiej Brytanii powszechnie określana jako Union Jack jest nietypową kombinacją geometryczno-kolorystyczną, ale jej wygląd wcale nie jest przypadkowy. Podobnie, jak w przypadku herbu brytyjskiego, tak i w tym jest to kombinacja pierwotnych flag trzech narodów, które wspólnie tworzą Wielką Brytanię. Na UK składają się Anglia, Walia i Szkocja, z jednej strony stanowiące jednolita unię, z drugiej charakteryzujące się specyficzna odrębnością, nie tylko polityczną, ale i kulturową. Z reguły w każdej fladze państwowej poszczególnym barwom przypisywane jest określone znaczenie. Podobnie jest w przypadku flagi brytyjskiej. W rzeczywistości są to trzy nałożone na siebie krzyże reprezentujące trzy wspomniane narody. Krzyż św. Jerzego jest czerwony i znajduje się na białym tle. Pierwotnie są to barwy Anglii. Z kolei Szkocję reprezentuje biały krzyż św. Andrzeja na niebieskim tle a Irlandię czerwony krzyż św. Patryka również na białym tle. Wszystkie trzy nałożone na siebie dają ostateczną formę, jaka obowiązuje dzisiaj. Warto zaznaczyć, ze do 1801 roku, czyli do momentu powstania Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii, na fladze brytyjskiej nie było czerwonego krzyża św. Patryka. Pierwsza flaga Unii natomiast została przyjęta w 1606 roku.

Historia

Pierwotna wersja brytyjskiej flagi służyła jedynie marynarce wojennej, która przyjęła ja jako swoją narodową banderę i proporzec. Ponieważ marynarka wojenna była wówczas podzielona na trzy eskadry: białą, czerwona i niebieską, funkcjonowały trzy różne wersje flagi różniące się tłem i umieszczonym na nim małym emblematem Union Jack. Ostatnia – czerwona flaga służyła także marynarce handlowej, natomiast biała stała się symbolem marynarki wojennej. Od XIX wieku Union Jack była tez wywieszana jako brytyjski symbol w obiektach wojskowych na lądzie. Dopiero w 1933 roku sekretarz stanu Ministerstwa Spraw Wewnętrznych ogłosił jednoznacznie, że "Union Jack jest flagą narodową i może być wywieszana na lądzie przez każdego poddanego Jego Królewskiej Mości".

			Lovetotravel Kontakt

Ważne: nasze strony wykorzystują pliki cookies